Een interview met Frümel: over Limburgse nuchterheid en de jacht op vintage schatten

Dit is Frümel – een frisse wind vol Limburgse nuchterheid en groots talent voor vintage jagen. “Soms verlies ik mezelf bijna in mijn enthousiasme voor een product – dan ben ik net zo’n blije pup, weet je wel?”

Tekst: Sanne van Rij | Fotografie: Liefs uit Utrecht

Frümel trekt vandaag veel bekijks: zo nu en dan zie je stiekem mensen stoppen, hun handen tegen het raam plaatsen en schalks naar binnen loeren. Door de donkere ramen valt de vintagezaak niet direct op, terwijl je zou verwachten dat het pal tegenover supermarkt Lidl toch nog eens zou kunnen opvallen. Sanne (29) en Roel (30) vonden het antikraakpand zo’n jaar geleden, en bemannen het sindsdien met de mooiste tweedehands vondsten. Een beetje onzeker is dat wel, maar van echte angst is bij de eigenaren nog geen sprake – ze genieten vooral van het feit dat ze dit nu kúnnen doen.

“Gek toch, hoe een oma-woord ineens vintage waardig kan worden?”

Limburgse Friemelvot

Vooral Sanne had altijd al de wens om iets met haar creativiteit te ondernemen: al van jongs af aan was ze fanatiek bezig met dingen maken, beschilderen en opknappen. Toen ze ouder werd kwam daar ook nog een liefde voor kringlopen afstruinen bij. Echt stilzitten kon en kan ze nog steeds niet. Daar hield ze de bijnaam friemelvot aan over. Het is een verwijzing naar haar Limburgse roots, waar ze in een klein dorpje op het platteland is opgegroeid. Haar oma kwam met de bijnaam, en dat is uiteindelijk de inspiratie voor de winkelnaam Frümel geworden. Roel, die óók uit Limburg komt, kon zich er wel in vinden. Zeker met die umlaut erop – dat maakte het meteen een beetje Scandinavisch. “Gek toch, hoe een oma-woord opeens vintagewaardig kan worden?” grinnikt Sanne.

Van jeugdliefdes naar zakenpartners

Sanne en Roel kennen elkaar al sinds hun vijftiende. Sterker nog: ze waren elkaars eerste liefdes. Uiteindelijk ging dat over, maar ze hebben altijd goed contact gehouden. Roel ging productdesign in Utrecht studeren, en Sanne belandde op haar beurt óók in de Domstad, bij de studie pedagogiek welteverstaan. Sanne: “Na mijn studie heb ik zes jaar in de jeugdzorg gewerkt. Toen het plan voor een vintagezaak écht begon te kriebelen, zocht ik een compagnon. Het leek Roel wel wat, dus we waren beide meteen enthousiast. En nu zitten we hier, vijftien jaar later. Wie had dat gedacht?”

Een gevulde bus met vintage schatten

De keuze viel uiteindelijk op vintage omdat het volgens Sanne meubels met een verhaal en geschiedenis zijn: “Ik ben zelf heel slecht in dingen weggooien. Zóveel spullen kunnen een goed, nieuw leven krijgen als je er een beetje in investeert. Weinig mensen zien dat, en daarom is het juist zo’n uitdaging om oude dingen op een nieuwe wijze te presenteren. Daarnaast kom je op de gekste plekken, omdat je spullen vooral van marktplaats en kringlopen haalt. Soms is het ook wel eens frustrerend, en lukt het niet hoor: dan kwam je na een dag touren met alleen maar miskopen thuis. Maar je doet het voor die gevulde bus, vol met mooie vondsten.”

“De vrouw mompelde nog even dat het eigenlijk ‘haar stoel was’”

Maar af en toe komen namelijk wél die bijzondere dingen op je pad. Zo heeft Roel ooit een heel interieur leeg gekocht in de Achterhoek: “Die mensen hadden een hoop vintage spul van hun ouders gekregen dat verkocht mocht worden. Toen ik de woonkamer inkeek zag ik echter twee mooie fauteuils staan. Toen ik vroeg of ik die ook mocht kopen, knikte de man meteen ja. De vrouw mompelde nog even dat het eigenlijk ‘haar stoel was’, maar uiteindelijk mocht ik ze meenemen. Toch best grappig dat je spontaan delen van iemands interieur opkoopt.”

Steunkousen en typemachines

Ook Sanne ondervond de emotionele lading dat een vintagemeubel met zich mee kan dragen. “Ooit had ik wat spulletjes van mijn opa gekregen. Omdat het best een hoop was, had ik wat dingen in de winkel gezet. Iemand was meteen geïnteresseerd in een lampje, maar ik realiseerde me toen dat ik ‘m eigenlijk helemaal niet wilde verkopen. Ik heb hem toen toch gehouden. De dag dat ik hem aan deed, was de dag dat mijn opa overleed. Ik was toen zó blij dat ik hem niet had verkocht.” Roel en Sanne vertellen dan ook met liefde het verhaal bij een meubel aan hun kopers: “Laatst hadden we bijvoorbeeld een oud kastje van een oma van iemand. Daar lagen de steunkousen nog in! Of die oude typmachine daar, daar zat nog een getypt briefje in. In het Frans nota bene.”

Zelf opknappen

Wat betreft het inslaan van nieuwe vintagespullen zitten ze eigenlijk immer op één lijn. Roel: “Tuurlijk, soms heeft één van ons twee een uitschieter qua aankopen. Dan denk je echt wel: wat heb jij nou gekocht? Maar uiteindelijk verkoopt het dan toch wel.” Sanne: “Roel kijkt ook vaker naar grote meubels, en ik meer naar details. Soms vergeet ik zelfs in mijn enthousiasme te kijken of iets qua kwaliteit nog wel goed is. Dat is voor ons wel echt belangrijk. Alhoewel we het anders vaak zelf nog opknappen, door middel van schuren of lakken. Ik leer een hoop van Roel, die door zijn werk als productdesigner er best wat vanaf weet.”

“Of we echt een concept store willen worden, dat weten we nog niet”

Ondanks het feit dat de locatie van Frümel nog niet helemaal rendabel is wordt de winkel vaak druk bezocht, zelfs door Amsterdammers. Sanne: “Wij zijn een stuk goedkoper dan Amsterdam. Ik schrik me kapot als ik de prijzen daar zie! Maar goed, daar hebben ze het er misschien sneller voor over. Ik denk alleen niet dat zulke prijzen hier werken: Utrecht is wat dat betreft iets minder pretentieus. Ik snap wel dat Amsterdammers hierheen komen. Voor tweehonderd euro heb je een auto en benzine om naar Utrecht te rijden, terwijl je voor het gemiddelde vintage kaptafeltje in Amsterdam al meer dan driehonderd euro betaalt.”

Op z’n Limburgs

Op het moment zijn Roel en Sanne druk aan het sparen voor een nieuw pand. Misschien willen ze dan ook wel de look en feel een beetje veranderen; daar zijn ze nog niet helemaal over uit. Sanne: “Misschien willen we ooit een lunchtentje erbij nemen, gecombineerd met livemuziek en design. Maar of we echt een concept store willen worden, dat weten we nog niet. We willen wel onze eigen huisstijl en identiteit behouden.” De thee wordt opgeruimd en de muziek gaat weer aan. Het afscheid is hartelijk, en zónder Limburgs accent. “Maar geloof me, als we samen zijn praten we zo weer in dialect.”

FRÜMEL
NAPOLEONSBAAN ZUID 39A
BAARLO, LIMBURG